روز نخست

دو هفته ای بود که حس و حال خاصی داشتم. دردهای خاص و خستگی عجیب! آخرش قبول کردم که احتمالا بدنم در حال آماده شدن برای قبول یک مسئولت جدیده! مسئولیت بزرگ کردن یک بچه!

 همین شد که همسر جان رو فرستادم برای خرید یک Home Test. ولی از اونجاییکه باورم نمیشد که واقعی باشه و فکر میکردم همش زاده ی فکر و خیالات و آرزوهام است، خیلی جدی به سراغش نرفتم. وقتی که نتیجه ی آزمایش روی صفحه نشون داده شد، با بی خیالی تمام یک نیم نگاهی بهش انداختم و بعد خودم رو توی آینه نگاه کردم. در همین لحظه بود که با یادآوری اینکه دو خط روی صفحه دیده بودم، یهو یادم اومد که قبلا خونده بودم دو خط صورتی نشانه ی مثبت بودن آزمایشه!! بلافاصله نگاه دیگه ای به صفحه انداختم و دیدم بله! دو خط موازی صورتی رنگ روی صفحه ظاهر شده. و این شد که پسته کوچولو، ما رو از وجود خودش باخبر کرد.

 پسته ی عزیز ما الان 14 هفته است که داره رشد میکنه. توی این مدت اصلا مامانش رو اذیت نکرده و خیلی مهربون بوده. اینقدر بی سر و صدا داره بزرگ میشه که گاهی مامانش یادش میره که این پسته کوچولو چقدر حساسه و چقدر باید مراقبش بود. امیدوارم که عزیز دلم سالم باشه و همینجوری به رشدش ادامه بده و زودتر بیاد پیشمون.

 این وبلاگ رو شروع کردم که از خاطرات دوران بارداری و در ادامه از خاطرات بزرگ شدن عشق تو راهیمون بنویسم!